Orzeczenia

Na sportowcu spoczywa ciężar udowodnienia, że naruszenie zasady antydopingowej było nieumyślne, a tym samym ustalenie, w jaki sposób zakazana substancja znalazła się w jego ciele. Standard dowodu opiera się na "bilansie prawdopodobieństwa", co oznacza, że zawodnik ma obowiązek przekonania, iż wystąpienie okoliczności, na które się powołuje jest bardziej prawdopodobne niż ich niewystępowanie.

Do ustalenia pochodzenia w organizmie zawodnika niedozwolonej substancji nie wystarczy twierdzenie zawodnika o jego niewinności i sugestia, że substancja znalazła się w organizmie zawodnika nieumyślnie, jako pochodna jakiegoś suplementu, leku lub innego produktu, który zawodnik zażywał w stosownym czasie. Sportowiec musi przedstawić konkretne dowody i wykazać, że dany produkt, który został przez niego spożyty (i mógł być spożyty) zawierał sporną substancję, jako wstęp do starań o udowodnienie, że jej spożycie było niezamierzone, bez winy lub zaniedbania.

Nieudowodnienie przez zawodnika, że substancja niedozwolona znalazła się w jego ciele nieumyślnie skutkuje uznaniem naruszenia przepisów antydopingowych i uznaniem za zamierzone zażycie substancji niedozwolonej czego skutkiem są sankcje ustalone na podstawie odpowiednich przepisów.

Przedłożenie nowych dokumentów po przesłuchaniu CAS powinno skutkować ich niedopuszczeniem do akt sprawy, jeżeli nie spełnione zostały wymagania artykułu R56 Kodeksu CAS tj. na przykład jeśli takie dokumenty były już dostępne dla jednego z wnoszących odwołanie przed jego złożeniem. Jest jednak możliwe aby w wyjątkowych okolicznościach złożenie nowego dokumentu skutkowało jego dopuszczeniem jak w sytuacji gdy dokument ten nie był dostępny dla oskarżonego w momencie złożenia wniosku o odwołanie. Wówczas dokument ten może stanowić załącznik do odwołania.

W odniesieniu do kwestii kwalifikacji sumy pieniędzy należnej od jednego klubu do drugiego w wyniku zastosowania art. 17 ust. 2 Regulaminu FIFA w sprawie statusu i transferu zawodników jako zaległych zobowiązań wynikających z działań transferowych, interpretacja dokonana przez UEFA własnych przepisów dotyczących licencjonowania i finansowego „fair play” doprowadziła do wniosku, że tego rodzaju dług nie może zostać uznany za zaległy. Biorąc pod uwagę, że wspomniane regulacje UEFA są podstawą rumuńskich przepisów dotyczących licencjonowania klubów i finansowego „fair play”, które mają zastosowanie w danej sprawie, rodzaj długu również nie powinien być kwalifikowany jako zaległy w wyniku przeniesienia działania w ramach wspomnianych przepisów rumuńskich.

Zawodnik nie przestrzega swojego obowiązku staranności, jeżeli przy pomocy "prostej kontroli" mógł zdać sobie sprawę, że używany przez niego produkt medyczny zawierał substancję zabronioną, której obecność w produkcie została wskazana zarówno na jego opakowaniu, jak i w warunkach użycia tego produktu. Stwierdzenie „braku winy” ma zastosowanie tylko w naprawdę wyjątkowych przypadkach i sportowiec musi wykazać, że kierował się „najwyższą ostrożnością” w unikaniu dopingu. Nawet w „nadzwyczajnych” okolicznościach gdy zachodzi minimalne zaniedbanie, sportowcy nie są zwolnieni od zachowania należytej ostrożności.

Na zawodniku ciąży osobisty obowiązek zapewnienia przestrzegania obowiązków antydopingowych. Obowiązek ten nie może być delegowany na inne osoby w celu uniknięcia dopingu. Standard opieki dla najlepszych sportowców jest bardzo wysoki w świetle ich doświadczenia, spodziewanej znajomości zasad antydopingowych i publicznego wpływu jaki wywierają na ich sport. Wynika z tego, że zawodnik musi zawsze osobiście podejmować bardzo rygorystyczne środki ostrożności do wypełnienia swojego zobowiązania. Wypisanie recepty na lek przez lekarza nie zwalnia sportowca od sprawdzenia, czy lek zawiera niedozwolone substancje. Sportowcy zawsze ponoszą osobistą odpowiedzialność i nie zwalnia ich z niej błąd/niedopatrzenie popełnione przez lekarza. Ponadto zawodnicy mają obowiązek sprawdzić krzyżowo zapewnienia udzielane przez lekarza, nawet jeśli taki lekarz jest specjalistą sportowym.

W kategorii "brak znaczących uszkodzeń" większy stopień błędu może skutkować nałożeniem kary od 20 – do 24 miesięcy, normalny stopień winy może doprowadzić do sankcji 16-20 miesięcy, a lekki stopień winy może prowadzić do sankcji 12-16 miesięcy. Po ustaleniu odpowiedniego poziomu "braku znaczącego błędu", panel CAS musi rozważyć każdy element, który może zostać użyty do przesunięcia danego sportowca w górę lub w dół w obrębie tej kategorii.

Względy takie jak stres i piętno związane z nazwiskiem sportowca, zaszkodzenie karierze z powodu tymczasowego zawieszenia, braku udziału w części lub całości sezonu, odmowa prawa do trenowania z kolegami z drużyny, utrata sponsora powodując znaczną stratę dochodu, a nawet negatywny wpływ na szanse w wyborze do narodowej drużyny olimpijskiej, nie stanowi uzasadnienia dla proporcjonalnego zmniejszenia sankcji wobec zawodnika.

Nie każde odstępstwo od Międzynarodowego Standardu dla Laboratoriów, do którego doszło w związku z badaniem pobranej od zawodnika próbki, dyskwalifikuje badanie. To na zawodniku kwestionującym wynik badania próbki z uwagi na odstępstwo od Międzynarodowych Standardów dla Laboratoriów spoczywa bowiem ciężar dowodu, że dane odstępstwo mogło doprowadzić do uzyskania niekorzystnego wyniku analizy. Dopiero jeżeli zawodnik wykaże a przynajmniej uprawdopodobni, że w wyniku takiego odstępstwa choćby potencjalnie, mogło dojść do uzyskania niekorzystnego wyniku badania próbki, to wówczas dopiero KdZDwS musi udowodnić, ze odstępstwo nie miało jednak wpływu na niekorzystny wynik analizy.

Trybunał nie zgadza się z twierdzeniem, że przepis art. 3.2.2 PPA wprowadza domniemanie, zgodnie z którym już z samego faktu wystąpienia jakiegokolwiek odstępstwa od Międzynarodowych Standardów dla Laboratoriów, bez względu na jego wagę oraz charakter, wynika automatycznie, że takie odstępstwo mogło mieć wpływ na uzyskiwanie niekorzystnego wyniku badania. Wprost przeciwnie, analizowany przepis wyraźnie przewiduje, że obalenie domniemania przez zawodnika lub inną osobę jest możliwe poprzez udowodnienie odstępstwa, które mogło mieć wpływ na uzyskanie niekorzystnego wyniku analizy - jest to rozwiązanie zrozumiałe i pragmatyczne, ponieważ w przeciwnym razie, nawet najmniejsze uchybienie formalne, bez żadnego znaczenia dla wyniku postępowania, mogłoby doprowadzić do przekreślenia podstawowego jego celu, jakim jest wykrycie i wyeliminowanie nieuczciwych zachowań w sporcie na tle dopingowym.

Okoliczności uzasadniające przyznanie wstecznego TUE powinny zostać wykazane przez Zawodniczkę stosowną dokumentacją medyczną odnoszącą się wyłącznie do Zawodniczki. Takiego wymogu z pewnością nie spełniają ogólne wytyczne Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego i Polskiego Towarzystwa Medycyny Rozrodu, a także opinia lekarska. Każda z przesłanek powinna znaleźć swoje potwierdzenie w szczegółowych wynikach badań Skarżącej, opisie procesu jej leczenia, a także analizie medycznej skutków uprzedniego stosowania przez Skarżącą innych substancji zabronionych.